Deze zomer zijn we 3 zomers verwijderd van het eerste jaar covid. Van de eerste lockdowns. 3 jaar geleden wisten we de impact nog niet zo goed, we wisten niet hoe lang het ging duren en ook niet hoe ziek we zouden worden. Het gebeurde gewoon en we zaten het thuis af te wachten.  

Onzeker. Het over je heen laten komen. Stress over je gezondheid en je inkomen. Je ouders en vrienden niet meer (zo vaak) zien. Boos: waarom nu? Tot stilstand komen, letterlijk. Je alleen of opgesloten voelen. Stoppen met dromen. Want zo was het voor velen van ons. Tijdens Covid wel te verstaan. Maar zo is het voor heel veel vrouwen na een andere start in het moederschap ook.

Beginnen met helen

Waarom begin ik hierover? 3 jaar na een gebeurtenis van grote impact, trauma of levensgrote verandering, dat is helemaal niet zo lang. Toegegeven: ik weet ook als geen ander dat dat niet zo voelt als je er middenin staat. Als ik voor mijzelf mag spreken, dan merk ik dat ik in dit derde jaar begin te zien hoe ik mijn leven weer kan verenigen met mijn nieuwe realiteit.

Covid, dat hebben jij en ik gemeen. In mijn geval eindige 3 zomers geleden een complexe zwangerschap abrupt en startte een lange weg op de NICU. Jij kreeg 3 jaar geleden misschien wel te horen dat zwanger worden niet eenvoudig zou zijn, je zwangerschap werd medisch, je werd moeder maar niets bleek zoals je had verwacht of je kindje is er niet meer. Of zit je er nu middenin en vraag je je af: wanneer kan ik dan verder?

Ieder loopt haar eigen route

3 is geen heilig getal, het is een indicatie om je aan vast te houden. Iets dat mij lijkt te passen. Jouw route kan heel anders lopen. Wanneer jouw jaar aanbreekt waarin de puzzelstukjes langzaam op hun plek vallen, zul je merken dat er nog steeds momenten zijn die je raken. Dat er triggers zijn die oude emoties oproepen, emoties die je nog steeds probeert te verwerken. Zelfs als je je daarvan niet bewust was. Maar het is ook het jaar dat die golven van emoties wat zachter zijn, dat je wat makkelijker meebeweegt. Je kent ze en je hebt geleerd: ik ga er nu doorheen, over een uur, een dag of een week kom ik weer bovendrijven. Dan ben ik er weer.

Voorzichtig vooruit kunnen kijken

Dit is ook het eerste jaar dat je oprecht vooruit kunt kijken, dat je je echt weer kunt verheugen op een toekomst. Dat je plannen smeed voor jou. Heb je nog steeds dezelfde dromen? Zijn ze aangepast of heb je een heel nieuw toekomstbeeld? Hoe voelt dat dromen voor jou? Begint er weer wat te kriebelen?

Of nog niet

Dit jaar waarin je weer vooruit gaat kijken, kan ook heel verraderlijk zijn. Het kan een gevoel van achterlopen met zich meebrengen, dit wilde je immers jaren geleden ook al. Je voelt je misschien schuldig: hoe kun je nu verder willen terwijl je ook verloor? Er kan een gevoel van falen ontstaan wanneer je het eigenlijk niet zo goed weet wat je dan wilt. Of je bent boos. Je wilt liever terug naar het oude, niet iets nieuws. Als ik weer even voor mijzelf spreek: ik herken ook deze gevoelens allemaal. Want je vooruitkijken is namelijk super spannend en soms iets dat je (nog) niet wilt.

3 jaar is kort en lang tegelijk. Als je al zo ver bent en vol goede moed een stap vooruit zet, weet dat ik je dan aanmoedig. Ik bewonder je moed en veerkracht. Maar ben je daar nog niet, dan wil ik dat je weet dat die verraderlijke gevoelens van hierboven niet jouw schuld zijn. Dat je niet achterloopt, dat je niet faalt en dat ik er voor je ben om je te helpen opnieuw te laten dromen.

Deze zomer is er 1 om te vieren

Voor mij had Covid niet zo’n grote impact. Deze zomer staat voor mij in het teken van die andere gebeurtenis 3 jaar geleden. Ik vier de verjaardag van onze zoon. Ik vier zijn leven. Deze zomer staat in het teken van rust terugvinden in mijzelf. De plek in mijn gezin had ik al, de plek hier online en in mijn praktijk ook. De plek voor mij, wie ik ben en waar ik voor sta: die heeft langzaamaan kleur gekregen en mag nu volledig worden omarmd.

Ik denk aan je deze zomer!

Gaby