Middenin een lockdown tijdens de corona pandemie, zit ik met mijn laptop op schoot te werken. Het is een uur of vier als ik mijn laatste vergadering van die dag afsluit. Ik wrijf over mijn zwangere buik. Ik voel al de hele dag weinig beweging daarbinnen en dat baart mij zorgen. Ik klap mijn laptop dicht en bel het ziekenhuis. Gelukkig mag ik direct langskomen. Diezelfde avond wordt mijn zoon met spoed gehaald en volgen 9 weken NICU. Hallo overlevingsstand. En dag lichamelijk of mentaal herstel. Na de thuiskomst moet mijn kraamtijd eigenlijk nog beginnen, maar er zijn al heel wat weken verstreken. Veel te snel komt de dag dat ik mijn prematuur bij de opvang achterlaat en zelf weer aan de slag ga. De lockdown is voorbij en ik rij na mijn ‘zwangerschapsverlof’ terug naar kantoor. 

Na mijn zwangerschapsverlof terug naar kantoor

Met knikkende knieën stap ik de lift in. Ik werk in een klein team en we kennen elkaar goed. Er is al van alles gedeeld op kantoor, maar niets is zo groot en onbegrepen als dit. Niemand van mijn collega’s heeft eerder een kind gekregen, niemand kent de angst die je voelt als een arts zegt “we gaan hem nu halen”, niemand weet hoe moeilijk het is je kind in de couveuse achter te laten en je zelf naar huis moet. Niemand snapt dat ik nog helemaal niet hersteld ben.  

Ik ben niet hersteld, mijn brein is veranderd

Want dat is iets waar ik mij inmiddels van bewust ben. Mijn brein is anders sinds toen. Ik onthoud nog maar de helft van wat ik eerder kon onthouden. Sleutels en mijn telefoon belanden vaak op een verkeerde plek. Er is kortsluiting wanneer er te veel geluid is. Ik ben uitgeput na een paar uurtjes quality time met vriendinnen of mijn moeder. Het zijn allemaal voorbeelden van (nog) niet mentaal hersteld zijn. Maar het zijn ook voorbeelden van belemmeringen, belemmeringen die ik voor anderen weglach maar mij diep van binnen enorm frustreren.

Vertellen over het moederschap

De lift gaat met een ping open en ik stap de afdeling op. Iedereen is blij me te zien. Ik deel iets lekkers uit om te vieren dat mijn zoon er is. Iets wat voor de anderen zo gewoon is, maar voor mij iedere dag opnieuw een viering blijkt: hij is er nog. Ze willen foto’s zien van mijn kleine jongen. Wat ik deel zijn de foto’s van vorige week, niet van hoe klein hij werkelijk was. Ze willen horen hoe het met hem en mij gaat, wat ik deel is hoe het nu gaat. En niet hoe het was.

Aan het werk

Er worden ook andere verhalen gedeeld en daarna gaan we over tot de orde van de dag. Er komt een klant langs die op mij heeft zitten wachten, er moest een strategie bedacht en dat wilden ze met mij doen. Heel vleiend maar ik raak ervan in paniek. Moest dat nu direct al? En hoe ga ik van waarde kunnen zijn nu mijn brein zo anders werkt en ik zo snel moe ben.

Ik bluf me door de strategiesessie heen. De klant is blij en mij duizelt het. Nu moet dat wat we bedacht en besproken hebben binnen een week op papier staan compleet met acties en deadlines. En dat is slechts een van de projecten waar ik mij mee bezighoud.

Kwetsbaar opstellen: wie doet de aftrap, de werknemer of de werkgever?

Na die eerste terugkomdag is er nooit meer echt gepraat over mijn zwangerschap, de vroeggeboorte of hoe het nu met mij ging. Ik had het kunnen aankaarten, maar ik houd er niet van aandacht te vragen en mezelf kwetsbaar op te stellen. Ook de anderen op de afdeling vragen er niet naar, terwijl ze toch ook moeten zien dat ik ben veranderd? Ze horen mijn wekkers afgaan zodat ik dingen niet vergeet. Ze zien dat ik te laat op vergaderingen verschijn. Ze zijn getuige van mijn verhalen over het weekend waarin ik vaak omschrijf dat ik moe ben en weinig deed.

Maanden later weet ik dat – naast alle obstakels die ik iedere dag tegenkom- de passie ontbreekt. Dat vind ik confronterend en verdrietig want die passie was er altijd wel. Maar dat wat al deze mensen van mij vragen, vind ik nu niet meer zo belangrijk. Niet zij, niet mijn werk, niet mijn collega’s maar ik ben veranderd. Het gat is te groot om te dichten, er zijn te weinig projecten waar mijn hart wel van gaat kloppen.

Aandacht had het verschil kunnen maken

 Helaas denderde ik te lang door waardoor ik uiteindelijk totaal overwerkt vertrok. Achteraf had ik mijn grens al achter me gelaten tijdens die eerste strategiesessie op mijn eerste werkdag na mijn ‘zwangerschapsverlof’.

Nu zijn we 3 jaar verder en als ik terugkijk, komt er maar 1 woord in mij op: zonde. Ik heb geen spijt, maar het had wel anders kunnen lopen. Dat anders begint met aandacht. Met luisteren, naar mezelf en naar elkaar. En dan met samen kijken hoe (en of!) ik mijn nieuwe ik in mijn kracht had kunnen zetten voor de organisatie waarin ik werkzaam was.

Is dit voor jou herkenbaar? 

Wil je eens vrijblijvend praten met iemand die in jouw schoenen heeft gestaan? Iemand die net als jij terugkeerde op de werkvloer, en pats boem middenin een kantoortuin stond terwijl ze daar niet wilde zijn? Dat kan, vraag hieronder een vrijblijvend kennismakingsgesprek aan met mij (Gaby), als je wilt ben ik jouw mentor en coach. Met mij kun je delen, je gedachten ordenen, verwerken, zachter leren terugkijken op je zwangerschap en weer vooruit leren kijken.